Mysterieuze buschauffeur Roger en de solidariteit van de straat

Mysterieuze Roger

Hier bij ons in Gent rijdt een crème van een vent !
Hij rijdt des nachts, eenzaam en alleen.
Met een brede glimlach komt hij je ophalen,
als je wilt, aanhoort hij je verhalen.

In Gent rijdt er een bepaalde buschauffeur, zo één die je niet al te vaak tegenkomt op de bus. Een mysterieus man met een bepaalde gave. Hij doet de nachtdienst in het weekend, maar doet in feite veel meer.

Story goes ... Vrijdagavond, moment bij uitstek om die verflenste bloemetjes eens buiten te zetten. ('Friday night, wicked & wild') Opgewonden tracht de reiziger op zijn bestemming te geraken. Ik ben dan zo iemand die eerst aan de bus denkt: goedkoop, proper, veilig, relatief snel ...

Kraag goed rechtgezet tegen die ijzige wind, kop in kas tegen die priemende regen. 

Verzonken in gedachten, 7 minuten wachten. 

Wat valt er van de avond te verwachten, 4 minuten wachten.

Eerste pint om de pijn te verzachten, 2 minuten wachten. 

Daar, in de verte ziet de reiziger hem al komen, zijn redder in nood. Hij hoort de bus zuchten en ziet hem langzaamaan groter worden tot hij bruusk remt voor z'n neus. Half verlamd door de koude, helemaal ingezonken in gedachten stapt de niets vermoedende reiziger op op bus 72 'Merelbeke Molenhoek - Gent - Oostakker' (fictief). Vrijwel meteen declameert de chauffeur (we noemen hem hierna 'Roger', geen idee hoe hij werkelijk heet) met luide stem: 'Welkom jongeman! Welkom op deze bus!' Geschrokken door zo veel vriendelijkheid en enthousiasme verschiet de reiziger in eerste instantie. Verwondering maakt snel plaats voor een gevoel van intense vreugde, glimlach verschijnt quasi onmiddellijk op het gelaat. Enkel en alleen door deze simpele, maar gemeende begroeting voelt de anders zo getormenteerde reiziger zich direct op zijn gemak gesteld en kan hij met een goed gevoel z'n avond inzetten. Roger begroet ook echt wel iedere reiziger op eenzelfde warme, vriendelijke en uitnodigende manier; dik of dun, man of vrouw, mooi of lelijk, groot of klein, Chinees of Turk... 'Iedereen tevree bij Roger!' En pas op, 't is nog niet gedaan. Ook bij het afstappen krijg je een vriendelijke begroeting toegeworpen vanuit de voorste regionen van de bus. 'Goedenavond nog eh! Veel plezier vannacht!' Goedgemutst verdwijnt de reiziger verder de nacht in. Geef deze man een standbeeld! Op zijn eentje, met een kleine inspanning, zorgt hij ervoor dat er ten minste 30 à 40 personen vriendelijker en met een positievere ingesteldheid de Gentse straten opgaan. Althans, dat is de ervaring van deze reiziger toch ...

Solidariteit van de straat,  ofte een vroeg kerstverhaal.

Een kort verhaaltje van tijdens de ergste sneeuwdagen hier in Gent een tijdje geleden. Het is het warme verhaal van vier jongmensen die elk op hun eigen houtje thuis trachtten te geraken doch op tijd beseften dat ze samen sterker staan dan alleen. Zondagavond, 23u. Een nieuwe pak sneeuw dwarrelt en masse uit de hemel. Aan de halte staat een dame mee te wiegen op deuntjes die langs 2 fijne draadjes uit haar buik haar kop ingeschoten worden. Iets verder staat een jongeman die het blijkbaar zo nodig vond om juist op deze sneeuwzondag naar de Zara te gaan. Links van me staat een jong meisje zenuwachtig rond te draaien. De bus komt over 13 minuten volgens het signalisatiebord. Dertien lange minuten verstrijken (als je met iets bezig bent lijkt tijd altijd veel sneller te gaan dan als je bv. moet wachten), geen bus te zien. Nog eens de volle vijf minuten verstrijken, nog steeds geen spoor van onze redder (dat hete bord soep wacht, die zetel verwacht). Er wordt naar elkaar gekeken, gedraaid en getelefoneerd. Een lichte paniek lijkt zich nu wel echt meester te hebben gemaakt van de onfortuinlijke reizigers. Wie zal iets zeggen, wie gooit de eerste steen in het hoenderhok? Alweer 7 minuten slopen langzaam voorbij. 

'Ik heb zo een naar voorgevoel dat onze bus niet meer gaat komen vanavond', zegt hij tegen haar. Zij kijkt ongelovig en knikt twijfelachtig. Zij overlegt met hem. Hij gelooft haar en vloekt binnensmonds. Hij, op zijn beurt, licht haar dan in, zij belt onmiddellijk naar het thuisfront. 

Vier jongmensen, die elkaar tot voor kort nooit gezien, gehoord, geroken of gevoeld hadden zitten nu samen in de aap gelogeerd. Een stukje 'Expeditie Robinson' in het midden van de stad. Zij zijn nu enkel en alleen op elkaar aangewezen, de straat ligt er besneeuwd en eenzaam bij. Wie wordt de leider? Wie is de zwakste schakel in de groep? Zal er worden samengewerkt of is het ieder voor zich? Wie gaat het eerst in de pot? 

Een poging tot conversatie word voorzichtig opgezet. Blijkt dat we allen ongeveer dezelfde richting uit moeten. Hij ziet plots in z'n ooghoek een trotse taxi het ijs en de sneeuw trotseren. Het plan word gesmeed. Solidariteit van de straat! Vier half hopeloze jongmensen trying to find their way home... Tot de conclusie gekomen dat we samen sterker staan dan alleen, rent zij naar de taxi en houdt hem staande. Zij bij hem op de schoot (even een raar moment, je klimt niet dagelijks op een totaal onbekend persoon z'n schoot), zij vooraan, hij achteraan. Kleine onderhandeling met Younes de taxichauffeur, een dapper man die nog een drukke avond en nacht te wachten staat. De kennismakingsronde gaat van start. Kandidaat 1: wat is je naam? Kandidaat 2: wat zijn je hobby's? Kandidaat 3: wat doe je van werk? Tegen de tijd dat we op onze bestemming aangeschoven kwamen kenden we elkaar door & door en spraken we af elkaar nog eens te bezoeken. Drie van onze kandidaten stapten tegelijk uit en de prijs werd gedeeld door vier, kandidaat nummer 4 moest nog iets verder maar was even blij met de gedachte dat hij vanavond nog thuis ging geraken.

Natuurlijk zagen we elkaar (tot nu toe) nooit meer terug maar het gevoel en de ervaring van solidariteit die we die avond deelden in die taxi zullen we ongetwijfeld niet snel vergeten.     

Keep it tight, aaaight?