Soms durf ik des nachts al eens door de Gentse straten te lopen ...
Wat ik op deze tochten allemaal meemaak leest u in ... 'De staat van de straat'
Zoals met alles in het leven waren er gisterennacht weer positieve en negatieve geluiden te horen op straat.
'EEY GAST!' (zwalpende, zwetende man met bebloed gezicht en tshirt, verward)
'Hebde gij een sigaret voor mij? Ik ben half italiaan'.
Man was buitengesmeten uit café na vechtpartij over het feit wie aan de beurt was om op de slots te spelen.
Man was zeer verontwaardigd, zei dat hij aan het wachten was op zijn italiaanse vrienden die hij gebeld had als assistentie; (geen paniek, de cavalerie is op komst!). Italiaanse cavalerie waar hij nu waarschijnlijk nog op staat te wachten vrees ik.
Man vraagt raad, 'wat moekik nu doen, da zijn toch geen manieren! Moet ik hem dan misschien gewoon doodschieten?'
Ondergetekende antwoordt, lichtjes angstig wordend, negatief. Man komt veel te dichtbij en haalt zijn hand van achter zijn rug ... en zegt: ' sorry eh gast voor u te storen, ma wa moekik doen?'
En weg is man, verder de nacht in.
Lange tijden op straat rondlopen vergt opperste concentratie, een grote dosis zelfvertrouwen en een radheid van tong die je normaal op een mondeling examen van doen hebt, toch nog goed voor iets die mondelinge examens! Ondergetekende voelde z'n aandacht verslappen bij iedere stap die hij verder nam. Nu niet verslappen, you've still got a whole end to go. Niet stilvallen nu, nog even, juist die straat door, enkel die hoek nog om, dat brugje over. Een goede raad van ondergetekende's vader schiet door het hoofd. Eten !
'Bicky-burger is klaar!, bicky-burger aub?' 'Hier opeten of meenemen?'
Ondergetekende zit op stoeprand, genietend van één van de culinaire hoogtepunten van het gentse nachtleven. Mensen flaneren rond, uitgelaten en uitgedost. Een gezellige drukte waarbij je je abusievelijk op een kerstmarkt zou kunnen wanen. Hap één, traditioneel de moeilijkste hap. Hap twee, gedroogde uitjes vallen in het doosje. 'Smakelijk', twee bijzonder brede, aangeschoten Russische vrienden.
'Dank u wel!' antwoord ondergetekende. Tegen hap twaalf en tevens laatste hap hadden zeven (!) mensen me op een bijzonder vriendelijke manier een welgemeende 'smakelijk' toegewenst. Er is nog liefde op straat! Eén persoon probeerde het doosje wel uit mijn handen te schoppen in het voorbijgaan, tevergeefs trouwens. Ondergetekende laat z'n voedselpakketen niet zomaar uit zijn handen schoppen.
Vier zwarte broeders stappen op ondergetekende af. Het wenen staat hen nader dan het lachen. 'Meneer, meneer, mag ik iets vragen?'
'Jij bent van hier, Gent?' 'Die bussen naar daar, komen die nog?' Wanhoop staat af te lezen van z'n gezicht. Zal dit gezelschap nog op z'n bestemming geraken vannacht vraag ik me af. Iedereen, overal, naar ergens onderweg; haastig, dan weer slenterend. Te voet, met de fiets, met de auto, met de bus, maar altijd en overal in beweging. Zo niet ondergetekende.
Meer nachtelijk nieuws later...
