Twee korte verhaaltjes

Enkele weken geleden, de zonne scheen hard, het leven ging gezapig voort, het volk was tevree. (telkemale valt het me weer op dat bij de eerste zonnestralen in het land iedereen wat vriendelijker en gelukkiger door het leven lijkt te gaan; heeft het iets met die zomerjurken van de lieftallige Gentse jongedames te maken? het moet bijna, want wat is er nu mooier dan een mooi stel blote benen in een af en toe opwaaiend zomerjurkje?).

Walter trapt een balletje op straat, vlak daarbij de Dampoort. Is er iets mooier om te doen op zo'n zonnige dag in een saai moment dan om even met die voetbal vlak voor de deur op straat enkele trucjes uit de sloffen te halen? Straatvoetbal ! Een zeer onderschatte maar oh zo leuke en bindende bezigheid in onze samenleving ... (ook ik spreek hierbij uit ervaring, op reis neem ik altijd een bal mee om op eventuele saaie momenten kris kras door de bezochte stad even te jongleren met de bal, meestal duurt het niet lang of er komen jongeren vragen om mee te spelen, een perfecte manier om mensen te leren kennen en vrienden te maken!).
Ook die dag aan de Dampoort was het van dat, tien minuten stond Walter te jongleren, toen er al twee local kids uit de buurt naast hem stonden om mee te spelen, zij trapten de bal rustig rond naar elkaar. Of we Barcelona gisteren gezien hadden op tv gisteren? vroeg de jongste, Mohammed genaamd.
Ze speelden, trachtten elkaar te overtreffen met de beste kunstjes, lachtten wat met elkaar en deden het ding genaamd straatvoetbal. Mohammed moest naar huis, de andere jongen, hij zag eruit alsof hij zo was weggelopen uit de 'new kids-serie', bleef nog even spelen. Hij zwaaide de nekmatten uit z'n ogen om toch maar de bal te kunnen volgen, hij sprak het sappigste Gentse dialect dat ge ooit kon horen van zo'n jonge kid. Walter schatte hem een jaar of negen à tien.
Zij praatten nog wat toen Walter vroeg: ja, wat is je naam eigenlijk? The kid keek hem aan met een blik van, 'moatje wa est mee ou?' Hij antwoordde op zijn geheel authentieke, ietwat boertige wijze: 'Valentino!'
Hmm, speciale naam dacht Walter bij zichzelve, toen the kid hem vroeg: 'en hoe noemde gij misschien wel?
'Ik heet Walter', zei hij. Valentino kijkt hem onderzoekend aan en roept ten slotte:
'Moatje, wa? Walter? Wa belachelijke naam is da? Da nen belachelijken naam da gij hebt', zei de genaamde Valentino zeer serieus. Walter kon z'n lach bijna niet inhouden maar gaf the kid gelijk. Of hij morgen weer buiten zou komen spelen vroeg Valentino, dit wist Walter nog niet.

Links: Valentino op latere leeftijd